|
Сэрца дурнога — зьбітое начыньне:
Ніколі ня ўдзержыць разумнага слова;
Павер лепей тайну нямое скаціне,
Бо слухаць цябе хутчей будзе гатова.
Паслухай! Жыцьцё тваё, мілы мой браце,
Як лёт той пташыны, што ў ветры гуляе:
Паветра зышлося і — як угадаці,
Гдзе лёт быў, пашто і куды ён зьнікае.
Хай будзе рука твая быстра ў даваньні,
Ня будзь уважлівы ў чужыя насьмешкі,
Умей мужаваці у мудрых сабраньні,
А праўду кажы бяз ніякай абмежкі.
Бо слова тваё — цябе асуджае,
Аблічча і ход твой — здраджае тайніцу,
І думкі благія сам Бог пакарае,
А словы гідкія — ведзьмы багавіцы.
Ня дайся на чары змянлівай жанчыны,
Будзь верны у змове, у намерах чысты,
Ня здрадзь аніколі сваей ты дзяўчыны,
Будзь бойкі ў забаве, ў трудзе мазалісты.
І Богу маліся, а сэрцам адкрытым,
Ня будзь ты пакусай сабе, ні другому,
Хай дух у малітве будзе працавітым,
Тайніцаў сумленьня ня здрадзь анікому.
А мо‘ цябе хваляць, будзь вось асьцярожны,
Бо гэта прабуюць падатнасьці волі;
Хай дух твой ня дрэміць у зманнасьцях рожных
Ня будзь асавелым нігдзе і ніколі.
|
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D1%8E%D0%BD%D0%B0%D0%BA_5.png){kind=small}