Паляўнічы Караба
| ← Возера Князь | Паляўнічы Караба Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1924 год Крыніца: Часопіс «Грамадзкі голас», № 17, 28 жніўня 1924 году, б. 3 |
Стары Выжар → |
Прапануем да спампаваньня!
Караба быў вельмі цікавы чалавек.
Адзеты ўва ўсё белае, маленькага росту, сьляпы на адно вока, з маленькай чорнай, ужо сівеўшай, бародкаю, ён сьмяючыся гаманіў:
— Я, ведаеце, сябе не памятаю другім чалавекам. Мне здаецца, што я радзіўся ўжо са стрэльбай і адразу пайшоў у лес і адсюль ужо болей нікуды ня выходзіў. Асьлеп я, ведаеце, ад таго, што заўсёды, як трэба страляць, дык левае вока заплюшчваю, каб зручней было. Ну, вось ад гэтага яно і ня бачыць болей нічога, — засьмяяўся ён.
— Ну, гэта не бяда! Затое ўжо мяне Бог абдарыў — страляю добра! — ўздыхнуўшы сказаў ён.
— Вось добра, што вы надайшлі, а то нудна было-б аднаму праводзіць ночку. Дый я, вось, гаманіць люблю і чуў, што вы запісаваеце ўсё, што належыць да нашага старога жыцьця. Ну, дык вось, я вам шмат-шмат чаго цікавага раскажу аб нашым лесе, аб нашай старонцы. Вось, з чаго-б вам пачаць, — задумаўся ён
Тымчасам Ганчар раздуў агонь, які заіграў весела, затрашчаў… іскаркі высока паляцелі ўгару, гаснучы дзесь у галінах дрэваў…
— Ну, вось добра, — пачаў Караба — сядайце, ды слухайце!
Мы прысунуліся да яго і ён пачаў:
Дзяргач.