|
Раскажу вамъ браццы шту́ку
Пра рака лебидзя и щуку;
Якъ яны́ вази́ць на ли́нію
Каме́ньня падляклися[1],
Наклали возъ и ўси тро́я
У яго ўпрягли́ся.
Ко́жный цягне свайимъ тра́хтамъ:
Лебидзь прэ у паднябе́сься,
А ракъ ня хоча такъ:
Йонъ кажа то ни ўладъ,
Трэба назадъ.
Ну щука на свайомъ стайиць!
Вадой, кажа, дастаўка легшы.
Таптались до́ўга кала̀ воза,
Аднача памизъ йихъ
Нихто тамъ ряду ни знайшо́ў,
Я плюнуў, да—й пашо́ў,
А возъ яще́ й—пасюль вязуць,
На линіи яще й—цяперацька[2],
Таго каме́ньня жду́ць.
Во такжа, браццы — й мы:
Во такъ и ў насъ нима сагласься!
Якъ лебидзь зъ ракамъ возъ вязуць,
Такъ нашы, вабчасьцьвеньськія
Дзялы́ иду́ць.
Намъ Земській загадаў
У школу дро́ў[3] прыве́зць.
Мы, бачъ, самы ни знали,
Што ў класи ўсю Пили́паўкў[4]
Малцы́ калѣ́ли,
А у вучыцялки уве́сь мисаѣдъ
Зубы балѣли.
Вякала яна[5], бидняга вякала…
И къ старасци хадзила,
Дамо́ў малцо́ў прагнаць гразила,
Нихто йой ра̀дачки ни даў
И жодный свайго̀ дзѣ́ла пилнаваў[6]
Ну што жъ, састо̀йиць
Жо́днаму двару возъ дроў прывезць?
Триццать дваро́ў—триццать вазо̀ў.
Дыкъ нѣ-жъ!
Нихто ня хоча палцамъ шавалну́ць.
А тольки празничакъ якій мале́нькій,
Сидзя́ць, гарэ́лку пъю́ць;
Старъ я ужо́, ня люба мая рэчъ,
Ну за мирьсько́я дзѣ́ла
Васъ трэба, зьвиняйця, браццы, сѣчъ.
Кали́бъ хто до́брый,
А той бабы туды́ жъ!
Загадали мостъ у школи мыць;
У в’адно̀й палицъ бали́ць,
У той дзиця́ мало̀я;
Той некали.[7]
А тая-и сусимъ схавалася
Атъ со́цкаго у клѣць.[8]
Скажы, кажа, дзицятачка,
Што матка далека, ў поли
Лень бярэ́ць.
Гляджу, ажъ тая.
Што палицъ бо́лный:
На рэчку плацця праць нясе́.
Ага! на свайо дзѣла вы дасу́жы (жы).
А школу мыць ня ду́жы.
Ну за такій атказъ,
Ябъ па патылицы[9] усихъ васъ!…
Хундаме́нтъ, у церькви валицца,
У правамъ ву́гли цьечка:
На бацюшкинъ прыказъ
Адзи́нъ атказъ:
Грошый нимашъ!
Да-й—шабашъ:
А соракъ чвертакъ
Канапе́ль царько́ўныхъ
И дзье́нягъ сто, цалковыхъ
Разпазыча́ли папячы́цяли;
Паразбирали давярыцили
И ни’тдаюць!
Нихай сабѣ царькоўныя вуглы гніюць,
Жыў бы я, маўляў, да багацѣў,
Да сласна ѣў.
Нѣ, браццы, грэхъ такъ жыць,
Дзіявалу гадзиць.
А я во пачыта̀ю
Таго за лихадзѣя,
Хто міру ни радзѣя.
|
Прапануем да спампаваньня!