|
Сягоньня ноч пагодная
І месяц сьвеціць над краінай;
Жыцьцё-ж маё разгойдана,
Хвалюецца ў трагічнай міне.
Давай, Язэп, пагутарым —
Даволі сморгаць ноч за лейцы.
Ці помніш што пра Лютэра,
Пра сьвятасьць папскіх індульгенцый?
Ён першым сьмела выракся…
Адно з людзьмі ня мог расстацца.
Яго кляймілі з кліраса
Пячаткай сьмерці і пракляцьця.
З самім сабою раіўся,
Узносіў рукі перад лёсам.
Я страшыць ня зьбіраюся,
Ўсяго да слова так прышлося.
У дзікім чуеш галасе:
Душу і песьню на лядоўню!..
Ну што з табою сталася?
Схіліўся дзень твой над прадоньнем.
Пад локаць ты падтрымлюеш,
А ён схіляецца над прорвай.
Лапочуць птахі крыльлямі
Над чорнай проламкай вазёрнай.
Язэп, шляхі сяброўскія
Ня йдуць каля твайго парога,
Адно пуціны коўзкія
І нейчы хцівы, хцівы рогат.
Ўсе дзьверы расхахонены
І ў поўнач ты чакаеш госьця…
Над сінімі усхонамі
Дажджы нядолю хвошчуць.
Сагрэцца цяжка хінаю, —
Хоць недзе нехта й робіць чары.
Сябры ўсё-ж не пакінулі,
Каб дапіваў адзін ты чару.
Але, Язэп, хто ведае,
Што станецца дазаўтра з імі?
Казалі-ж ім за сьнеданьнем
Цябе зрачыся і пакінуць.
| 
Прапануем да спампаваньня!