|
Чорны шал імглой спавіў
На палях жывыя кветкі.
Рукі белыя ў крыві
Ў далікатнае суседкі.
Паздзірала строі ўсе
Пані турмаў і вяровак…
Голай лыткаю трасе
Ў хэўры кручаных сябровак.
Любіць вельмі свет прыгод
І сябе яе асоба.
Скаліць свой шчарбаты рот
Сам удалы пан Заглоба.
Не здаецца стары псюк,
Брацца вучыцца загрудкі…
З смелым дзедам смелы ўнук
Цісне градус польскай вудкі.
Ў поўным доме добра жыць,
Піць і песні пець ваяку,
Чалавечынай карміць
Паліцэйскага сабаку.
Селі псярнямі кругом
Ваяводскія закуткі —
Вартаваць публічны дом
Еўрапейскай прастытуткі.
Вецер свішча праз мяжу
Пра спакой душы вяльможнай:
Пані дорыць па крыжу
Людзям хат рукой набожнай.
Пані з імі многа мук:
Папусціся — будзе дзела…
І ўразаецца каблук
Ў пераборлівае цела.
Пані моршчыць горды лоб:
Ёй не вераць злыя дзеці, —
Што да шчасця шлях праз гроб —
Ў пана-бога, на тым свеце;
Што лізаць скаварады
Там не будзе з іх ніводны…
І буяняць гарады, —
Муціць шатан дух народны!..
Абраслі шляхецкі рай,
Як смаўжы, святыя прошчы,
Гвалт і нэндза цераз край —
Гэта твар шаноўнай Польшчы.
Але грымне грозны гром, —
І сама крутой дарогай
Знойдзе пані лад і дом
Пад крылом святым у бога.
1932 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!