Спадчына (1922)/VI/Благая жонка

← Пры выпіўцы

Благая жонка Верш Аўтар: Янка Купала 1922 год

Кацярына →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Благая жонка…

Прапануем да спампаваньня!

БЛАГАЯ ЖОНКА.

Апляла мяне нядоля
З неспакойнай бабай:
«Ледзьве цягне ногі з поля,—
Вадзіцца-ж ня слаба.

Хоць яе мужык я родны,—
Цягам мучыць звадай;
Ці-то годны, ці нягодны,—
Прычапіцца рада.

Як даўгі язык разваліць,—
Сам чорт не запрэча;
Век радню сваю ўсю хваліць,
А маю нівэча.

Што яна мяне здатнейшай,—
У вадным б’е чыне,—
Разумнейшай, дасьціпнейшай,
Лепшай гаспадыняй.

Часта паласаваў пугай,
Валасы патузаў;
Скураной ня раз папругай
Наляпіў ёй гузаў.

Стану біць, запершы ў клеці:
Дружна поўха скача;
І што-ж? Плачуць толькі дзеці,
І сама ўсьцяж плача.

І нічога, ой нічога,
Ёй не памагае,—
Век браханьня абрыднога
Баба ня кідае.

Слухай, малец, будзь прыкладным,
Раджу не за грошы,—
Не паддайся вочам здрадным
Дзеўчыны харошай!

Не бяры жонкі выбрэднай
Ды ў багатай скуры,
Хай сабе ўжо будзе беднай,
Ды добрай натуры!

1906 г.