Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/Думы/141

← 140. Каганцу

141. Упалі з грудзей пана бога Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

142. Краю мой родны! Як выкляты богам →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Упалі з грудзей Пана Бога…

Прапануем да спампаваньня!

141.

УПАЛІ З ГРУДЗЕЙ ПАНА БОГА…

Упалі з грудзей пана бога,
Парваўшыся, пацеркі зор.
Яны раскаціліся ў небе,
Усыпалі сіні прастор

І гэтак маркотна і пільна
На край наш нядольны глядзяць…
Што-ж чуюць яны там, што бачаць?
Чаго ўсё дрыжаць і дрыжаць?..

Увагі

141. Упалі з грудзей пана бога… Перадрук з тэксту „Вянка“ з наступнымі варыянтамі з экзэмпляру № 2: 5 р. „І гэтак“ зам. „І стуль так“, 6 — „наш нядольны“ зам. „мой радзімы“, 7 — „што-ж чуюць яны там, што бачаць?“ зам. „што-ж там яны, ясныя, бачаць?“
Час напісаньня вершу паказаны аўтарам у сьпісе „Красавік“ — 1910 г. Першы раз друкаваўся ў „Беларускім календары Нашае Нівы“ ў 1911 г.