Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/II/Б/Якуб Колас/Водгульле/Перад бурай

Песьня няволі Перад бурай
Верш
Аўтар: Якуб Колас
1927 год
На ніве
Іншыя публікацыі гэтага твора: Перад бураю (Колас).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




З зборніка „Водгульле“.

Перад бурай.

Сінь і глыб бяз канца — края…
Ціш і згодачка сьвятая
Неба, землю абнялі.

Сонца зранку жарам пыша,
Ветрык лісьце чуць калыша,
Вее чуць паўзьверх зямлі.

Лес і поле з збажыною,
Апавітыя смугою[1],
Задуменныя стаяць.

І сярод цішы трывожнай
Над зямелькаю набожнай
Сталі хмаркі вынікаць;

Ды так ціха, так пужліва,
Як-бы зданкі або дзіва
Невядома скуль ўстае.

Шырыць сонца клуб іх белы
І маланак-громаў стрэлы
Ім на страх куе.

А зямля як-бы замлела,
Нават дуб стары нясьмела
Зрэдка лісьцем павядзе.

Змоўклі ўсе вакруг абшары,
Бо замысьлілі[2] штось хмары…
Ой, знаць, бура загудзе!



  1. У пераносным значаньні — смуткам, нудою.
  2. Лепш — задумалі, ад — думка.