Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/III/Б/Зьмітрок Бядуля/Абразкі/Шчасьце ня ў золаце
| ← Араты | Шчасьце ня ў золаце Абразок Аўтар: Змітрок Бядуля 1927 год |
Яе душа → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Шчасьце ня ў золаце. |
Прапануем да спампаваньня!
Шчасьце ня ў золаце.
Мыла дзяўчынка бялізну кужэльную ў крыніцы. Стаяла яна на кладцы, закасаўшы рукавы з вышыўкамі, распусьціўшы валасы русыя, пяючы песьню дзявочую.
Ехаў гасьцінцам багаты паніч, ехаў ды застанавіўся — відаць, дзяўчынка спадабалася яму. І давай ён гэткую гутарку вясьці:
— „Я маю зямлі сем валок, стады мае багатыя, коні мае дарагія, парабкі мае адзін у адзін — як тыя дубы на ўзгорку. — Пайдзі за мяне зямуж, дзяўчынка“.
— „Ой, не пайду замуж за цябе: ня трэба мне золата, серабра, ня трэба багатага малайца. Я кахала аднаго — кахаць буду. Цалавала аднаго — цалаваць буду. Ён у цябе парабкам служыць, па мне заўсёды тужыць“…
Кланяўся пан нізка да зямлі — не памагло.
Кленчыўся, як той жабрак пад вакном — не памагло.
Ой, шчасьце ня ў золаце, паны!