|
Ноч туманная. Ціха і золка.
Мусіць, скора настане вясна.
Ці ты прыдзеш, мая комсамолка,
а ці будзеш адна:
Лепш прыдзі на дарогу у поле,
лепш прыдзі — мы спаткаем вясну…
Штосьці сэрца трывожыць і коле, —
а ці радасьць, ці можа сум?
Скуль-жа сум, калі радасьць на вуснах
і усьмешка на сініх вачах?
Струны звонкія плачуць на гусьлях
пра нядолю і долю дзяўчат.
Веру я маладосьці і шчасьцю:
ты ў нядолі ня будзеш жыць.
Нам ня згінуць, нам не прапасьці,
нам ня ведаць гаркоты, імжы!
Не заломіш у роспачы рукі,
і сама пабудуеш лёс.
Дык чаму-ж і балючасьць і скруха
ў зацьвітаньні бялявых бяроз.
Значыць, зноў запляла свае косы
чорна-сінія белаю стужкаю.
На туманы, на золкія росы
кінь тугу — няхай ветры гушкаюць.
Ты-ж казала калісьці увечар,
што ня будзе ў жыцьці перагас,
а цяпер — долу хіляцца плечы,
ня выходзіш вясны сустракаць.
Выйдзі ты на дарогу у поле,
паразьвей у туманах свой сум,
і ня будзе тужлівага болю —
мы спаткаем вясну.
| 
Прапануем да спампаваньня!