Rodnyje zierniaty (1916)/I/Wierny pryjaciel

← Dobry tawaryš

Wierny pryjaciel Апавяданьне 1916 год Пераклад: Вацлаў Ластоўскі

Pradśmiertnaja wola →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Верны прыяцель.

Прапануем да спампаваньня!

Wierny pryjaciel.

U adnaho sielanina byŭ wialiki sabaka. Staŭ jon stary i ŭžo nia moh wartawać haspadarskaje dabro. Nie chaciełosia sielaninu darma karmić sabaku.

Wot jon uziaŭ s saboj wiaroŭku i kamień i paciahnuŭ sabaku da reki.

Hladzić na jaho sabaka razumnymi wačami, bytcym razumieje, što dumaje haspadar.

Sieŭ haspadar s sabakam u čowien, adjechaŭ ad biereha i staŭ prywiazywać kamień sabacy da šyi. Paśla ŭstaŭ i pichnuŭ nahoj sabaku u wadu.

Sabaka panyrnuŭ, ale pry hetym čowien krepka skałanuŭsia, i sielanin nie ŭtrymaŭsia i sam zwaliŭsia u wadu.

Zachlisnuła jaho chwala, saŭsim užo pačaŭ tonuć. Raptam čuje niechta ciahnie jaho. A heto jaho sabaka. Kamień adwiazaŭsia, i jon kinuŭsia ratawać haspadara. Schapiŭ zubami za kašulu, wypłyŭ z im da bierahu i čuć žywy rasciahnuŭsia na bierezi.

Zapłakaŭ sielanin, abniaŭ sabaku, i stało jamu stydna i kryŭdna. Da samaj śmierci karmiŭ i dahladaŭ jon wiernaho swajho pryjaciela.

Pytańnia dla hutarak i piśmiennych rabot. Jaki byŭ u sielanina sabaka i što jon chacieŭ z im zrabić? Čamu? Ci ŭtapiŭ sielanin sabaku i čamu nie? Što stałosia s sielaninam? Chto jaho wyratawaŭ? Što paśla zrabiŭ sielanin s sabakam? Ci sprawiadliwa pastupaŭ sielanin? Čamu nie? A jak-by wy pastupili?