Вікікрыніцы:Проза сёння/ліпень
| студзень | люты | сакавік | красавік | травень | чэрвень | |||||
| ліпень | жнівень | верасень | кастрычнік | лістапад | снежань |
1 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
.jpg)
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
2 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
3 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
4 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
5 ліпеня
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
6 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
7 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
8 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
9 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ехаў я чыгункай. Сустрэціўся з нейкім пажылым ягомасьцем; разгаварыліся. Сам ён родам с тульскай губэрні, жыве у Пецярбурзе, а кожнае лета праводзіць у Беларусі. Бываў ён у Крыме, на Каўказе, знае заграніцу.
— Толькі нідзе такой харошай, такой ціхай прыроды ні бачыў я, — казаў ягомасць. — Ваш край гэта дзіўная казка, дзіўная краса крыецца у яго пагурках, гаях, лугах і рэках. Такое тут усё у вас спакойнае, ціхае, задумчывае, такое паэтычнае, такое ўсё, як французы кажуць, «bon ton», што я кожнае лета цягнуся, каб дыхнуць вашым паветрам, пацешыць вока вашымі відамі.
Слухаў я гэтых слоў чужынца-старца, бывальца па свеці, і ў душы мне зрабілася сумна, сумна… Спомніліся мне вершы нашых беларускіх паэтоў, которые заместа ўслаўляць нашу, папраўдзі бязмерна харошую прыроду, абезслаўлялі яе.
10 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
11 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
12 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
13 ліпеня
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
14 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
15 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
16 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
17 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
18 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Бога ня треба дзялиць. Бога аднаго на усих хвациць. Няхай сабе кожны да Яго каротшай дароги шукае, як яго бацьки научыли, як сам ведае.
Ведамо, што дзялиць землю, скаже той, хто на зямли рабиць, а сваей не мае, або мае тольки крышку.
„Але, будуць землю дзялиць“, здыхнуушы скаже и той, што яму да гетаго часу залишне — нельга так далей жыць, як мы да вайны жыли“.
Бальшавики казали иначей: „не дзялиць зямли, — уся зямля усяму народу“. Соладко казали, алеж горка есьци тое, што нарабили и сабе и нам.
Якже яе дзялиць?
Адзин мудры чалавек, здаецца Леу Талстой, злажыу ци толька расказау такую народную байку:
Пакликау чорт чалавека—землероба ды каже: „Глянь кругом, усе будзе твае. Идзи у каторы хочеш бок, займай круг, яки хочеш. Усе, што у той круг пападзе, твае будзе па веки-вечные. Абы тольки да захаду сонца круг той замкнуу, абы ты да захаду быу назад на том самом месцы, скуль выйдзеш.
19 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
20 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
21 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
22 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
23 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
24 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
25 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
26 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
27 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
28 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
29 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
30 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…
31 ліпеня (!)
Прапануем да спампаваньня!
Staić jana ciapier pomirsnaja, čornaja, ciomnaja, pałochaje małych i starych, warony na joj siedziačy karkajuć, sutunkam sawa z jaje wylacić i schawajecca ŭ hniaździe, što zroblena tam, dzie wisieła kaliś ikona la carskich warot.
A pamiatajuć usie, što zdajecca woś učora, tolki-što, było inakš. Zwany dzynhacieli j bombali, poŭny świantar žančynaŭ i dziaŭčatkaŭ, świečki u siaredzinie hareli j carkwa žyła wiasiołaja, radasnaja, nia dumajučy, što bliska za jeju taicca ŭžo kaniec.
Praŭda, staryja, spradwiečnyja lipy štoś hamanili, schiliŭšy hałowami, pierakazwali mnoha maładziejšaj za ich carkwie, kazali, što niama wiasiella kala nas, što na adzin wiek na našuju ziamielku niekalki pošaściaŭ prychodzić…
Carkwa nia wieryła, mo‘ ściamić tych hutarak nie mahła, chto wiedaje?! Mo‘ dumała lipy staryja, napałochanyja prywykli da inšaje pary, da inšych ludziej — šapočuć sabie pa stareckamu. Ale ja, maładaja światynia, Boha prypynak — čaho mnie pałochacca, čaho sumawać, mnie tre‘ być ščaśliwaju, wiasiołaju, kab palohku dać ludziam, što biadatliwyja, biazdolnyja, niaščasnyja prychodziać siudy!…