Вікікрыніцы:Проза сёння/кастрычнік
| студзень | люты | сакавік | красавік | травень | чэрвень | |||||
| ліпень | жнівень | верасень | кастрычнік | лістапад | снежань |
1 кастрычніка
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
2 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
3 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
4 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
5 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
6 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
7 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
8 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
9 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
10 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
11 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
12 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Пылінка» — Яніс Порукс.
Высока, высока ў паветры летаець пылінка. У праменні сонца яна блішчыць і пераліваецца рознакалёрнымі: хварбамі, ціха спускаючыся усё бліжэй да зямлі.
— Як маешся, зямелька! Як маецеся, палеткі! Яе маецеся, паля лугі!
Бывае, вецер паднімаець: плінку ўгору: пылінка пахі, валіцца ад покуль зьвечарэе і ціха стане паветро. Тагды пылінка, пры захадзе слонца, зыходзе на лісточак рожы.
— Добры вечар! — прыемна уздыхае рожа.
— Вечар добры! — шапоча пылінка.
— Адкуль?
— З неба!
13 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ніводзін жывы сонечны праменьчык не прабіваўся скрозь паводку хмараў, якія гнаў віхор. Скупая яснасьць раніцы памалу размнажалася, асьвятляючы плоскі, шырокі і зусім пустынны від. Ліўся дождж, сыпучы як зярняты. Вецер падхопліваў каплі яго на ляту і кідаў наўскос на зямлю.
Панурая восень абмярцьвіла ў траве ўсё, што жыло. Абдзёртыя з лісьцяў пачарнеўшыя вербы жаласьліва шумелі, пахіляючы свае галіны ажно да самае зямлі. Сьвежа загараная ральля і бульбяное поле размяклі як дрыгва. Шэрыя хмары, падзёртыя і раскудлачаныя, ляцелі хутка амаль што не па самых поверхах гэтага памёршага, дажджом сечанага поля.
Вось гэткай раніцай Андрэй Барыцкі (больш ведамы пад прозьвішчам Сымон Вінрых) выехаў з-за райгорскае горкі і кіраваўся ў напрамку Насельска, на шырокія плоскія абшары. Пакінуўшы зарасьлі, ён трымаўся праз нейкі час сьлядоў палявой сьцежкі, яле калі яна запрапала ў балоце, скіраваўся проста наперад, поперак загонаў.
14 кастрычніка
Прапануем да спампаваньня!
Ніводзін жывы сонечны праменьчык не прабіваўся скрозь паводку хмараў, якія гнаў віхор. Скупая яснасьць раніцы памалу размнажалася, асьвятляючы плоскі, шырокі і зусім пустынны від. Ліўся дождж, сыпучы як зярняты. Вецер падхопліваў каплі яго на ляту і кідаў наўскос на зямлю.
Панурая восень абмярцьвіла ў траве ўсё, што жыло. Абдзёртыя з лісьцяў пачарнеўшыя вербы жаласьліва шумелі, пахіляючы свае галіны ажно да самае зямлі. Сьвежа загараная ральля і бульбяное поле размяклі як дрыгва. Шэрыя хмары, падзёртыя і раскудлачаныя, ляцелі хутка амаль што не па самых поверхах гэтага памёршага, дажджом сечанага поля.
Вось гэткай раніцай Андрэй Барыцкі (больш ведамы пад прозьвішчам Сымон Вінрых) выехаў з-за райгорскае горкі і кіраваўся ў напрамку Насельска, на шырокія плоскія абшары. Пакінуўшы зарасьлі, ён трымаўся праз нейкі час сьлядоў палявой сьцежкі, яле калі яна запрапала ў балоце, скіраваўся проста наперад, поперак загонаў.
15 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Ніводзін жывы сонечны праменьчык не прабіваўся скрозь паводку хмараў, якія гнаў віхор. Скупая яснасьць раніцы памалу размнажалася, асьвятляючы плоскі, шырокі і зусім пустынны від. Ліўся дождж, сыпучы як зярняты. Вецер падхопліваў каплі яго на ляту і кідаў наўскос на зямлю.
Панурая восень абмярцьвіла ў траве ўсё, што жыло. Абдзёртыя з лісьцяў пачарнеўшыя вербы жаласьліва шумелі, пахіляючы свае галіны ажно да самае зямлі. Сьвежа загараная ральля і бульбяное поле размяклі як дрыгва. Шэрыя хмары, падзёртыя і раскудлачаныя, ляцелі хутка амаль што не па самых поверхах гэтага памёршага, дажджом сечанага поля.
Вось гэткай раніцай Андрэй Барыцкі (больш ведамы пад прозьвішчам Сымон Вінрых) выехаў з-за райгорскае горкі і кіраваўся ў напрамку Насельска, на шырокія плоскія абшары. Пакінуўшы зарасьлі, ён трымаўся праз нейкі час сьлядоў палявой сьцежкі, яле калі яна запрапала ў балоце, скіраваўся проста наперад, поперак загонаў.
16 кастрычніка
Прапануем да спампаваньня!
«Вучыцель» — Оскар Уайльд.
Калі цемень агарнула зямлю, Язэп Арыматэйчык, з сасновым сьветачам у руцэ, зышоў з гары ў даліну. Ен кіраваўся да сябе ў дом.
І на жорсткіх камянях Даліны Роспачы, ён убачыў склоненага на каленях юнака голага і плачучага. Барвы мёду былі яго валасы, а цела — як белая краска; але ён пышамі параніў цела сваё і, замест кароны, пасыпаў валасы порсьцю зямельнай.
І валадар вялікай маетнасьці сказаў голаму і плачучаму юнаку: — я ня дзіўлюся таму, што гора тваё гэтак вяліка; таму што, безумоўна, Ен быў справядлівы чалавек. —
Юнак адказаў: Я плачу не па Ім, а па сабе. І я абяртаў ваду ў віно гаіў струпаватых і сьляпым вяртаў зрок. Я хадзіў па водах і з жыхароў пячэр выганяў нячыстых. У пустыне, дзе нябыло ежы, я карміў галодных і ўзьнімаў памершых з іх цесных дамовак—па майму загаду на вачах у множства людзей бязплодная ягадніца засохла. Ўсё што рабіў гэны чалавек, рабіў і я. І ўсё-ж такі яны мяне не расьпялі…
17 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Вучыцель» — Оскар Уайльд.
Калі цемень агарнула зямлю, Язэп Арыматэйчык, з сасновым сьветачам у руцэ, зышоў з гары ў даліну. Ен кіраваўся да сябе ў дом.
І на жорсткіх камянях Даліны Роспачы, ён убачыў склоненага на каленях юнака голага і плачучага. Барвы мёду былі яго валасы, а цела — як белая краска; але ён пышамі параніў цела сваё і, замест кароны, пасыпаў валасы порсьцю зямельнай.
І валадар вялікай маетнасьці сказаў голаму і плачучаму юнаку: — я ня дзіўлюся таму, што гора тваё гэтак вяліка; таму што, безумоўна, Ен быў справядлівы чалавек. —
Юнак адказаў: Я плачу не па Ім, а па сабе. І я абяртаў ваду ў віно гаіў струпаватых і сьляпым вяртаў зрок. Я хадзіў па водах і з жыхароў пячэр выганяў нячыстых. У пустыне, дзе нябыло ежы, я карміў галодных і ўзьнімаў памершых з іх цесных дамовак—па майму загаду на вачах у множства людзей бязплодная ягадніца засохла. Ўсё што рабіў гэны чалавек, рабіў і я. І ўсё-ж такі яны мяне не расьпялі…
18 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Вучыцель» — Оскар Уайльд.
Калі цемень агарнула зямлю, Язэп Арыматэйчык, з сасновым сьветачам у руцэ, зышоў з гары ў даліну. Ен кіраваўся да сябе ў дом.
І на жорсткіх камянях Даліны Роспачы, ён убачыў склоненага на каленях юнака голага і плачучага. Барвы мёду былі яго валасы, а цела — як белая краска; але ён пышамі параніў цела сваё і, замест кароны, пасыпаў валасы порсьцю зямельнай.
І валадар вялікай маетнасьці сказаў голаму і плачучаму юнаку: — я ня дзіўлюся таму, што гора тваё гэтак вяліка; таму што, безумоўна, Ен быў справядлівы чалавек. —
Юнак адказаў: Я плачу не па Ім, а па сабе. І я абяртаў ваду ў віно гаіў струпаватых і сьляпым вяртаў зрок. Я хадзіў па водах і з жыхароў пячэр выганяў нячыстых. У пустыне, дзе нябыло ежы, я карміў галодных і ўзьнімаў памершых з іх цесных дамовак—па майму загаду на вачах у множства людзей бязплодная ягадніца засохла. Ўсё што рабіў гэны чалавек, рабіў і я. І ўсё-ж такі яны мяне не расьпялі…
19 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Вучыцель» — Оскар Уайльд.
Калі цемень агарнула зямлю, Язэп Арыматэйчык, з сасновым сьветачам у руцэ, зышоў з гары ў даліну. Ен кіраваўся да сябе ў дом.
І на жорсткіх камянях Даліны Роспачы, ён убачыў склоненага на каленях юнака голага і плачучага. Барвы мёду былі яго валасы, а цела — як белая краска; але ён пышамі параніў цела сваё і, замест кароны, пасыпаў валасы порсьцю зямельнай.
І валадар вялікай маетнасьці сказаў голаму і плачучаму юнаку: — я ня дзіўлюся таму, што гора тваё гэтак вяліка; таму што, безумоўна, Ен быў справядлівы чалавек. —
Юнак адказаў: Я плачу не па Ім, а па сабе. І я абяртаў ваду ў віно гаіў струпаватых і сьляпым вяртаў зрок. Я хадзіў па водах і з жыхароў пячэр выганяў нячыстых. У пустыне, дзе нябыло ежы, я карміў галодных і ўзьнімаў памершых з іх цесных дамовак—па майму загаду на вачах у множства людзей бязплодная ягадніца засохла. Ўсё што рабіў гэны чалавек, рабіў і я. І ўсё-ж такі яны мяне не расьпялі…
20 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
«Вучыцель» — Оскар Уайльд.
Калі цемень агарнула зямлю, Язэп Арыматэйчык, з сасновым сьветачам у руцэ, зышоў з гары ў даліну. Ен кіраваўся да сябе ў дом.
І на жорсткіх камянях Даліны Роспачы, ён убачыў склоненага на каленях юнака голага і плачучага. Барвы мёду былі яго валасы, а цела — як белая краска; але ён пышамі параніў цела сваё і, замест кароны, пасыпаў валасы порсьцю зямельнай.
І валадар вялікай маетнасьці сказаў голаму і плачучаму юнаку: — я ня дзіўлюся таму, што гора тваё гэтак вяліка; таму што, безумоўна, Ен быў справядлівы чалавек. —
Юнак адказаў: Я плачу не па Ім, а па сабе. І я абяртаў ваду ў віно гаіў струпаватых і сьляпым вяртаў зрок. Я хадзіў па водах і з жыхароў пячэр выганяў нячыстых. У пустыне, дзе нябыло ежы, я карміў галодных і ўзьнімаў памершых з іх цесных дамовак—па майму загаду на вачах у множства людзей бязплодная ягадніца засохла. Ўсё што рабіў гэны чалавек, рабіў і я. І ўсё-ж такі яны мяне не расьпялі…
21 кастрычніка
Прапануем да спампаваньня!
.jpg)
Тэрыторыяльнае адзінства Полацкае зямлі пачало раскладацца ўжо з пачатку XIII сталецьця. На той час як смаленскі князь Імсьціслаў улажыў умову з немцамі, у 1229 годзе, Віцебская зямля ўжо політычна вылучылася з складу Полацкае зямлі. Віцебскі князь, нароўне з смаленскім і полацкім князьмі, прымаў удзел у ўкладаньні ўмовы 1229 году. Дзякуючы экономічнаму і політычнаму ўзмацненьню Смаленскае зямлі — Полацкая і Віцебская землі падпалі пад фактычны протэкторат Смаленскага князя. Дзякуючы гэтаму самаму зававалася экономічнае адзінства Полацкае і Віцебскае зямель, праз якія праходзіў найважнейшы гандлёвы шлях па Заходняй Дзьвіне да берагоў Балтыцкага мора. З часу экономічнага і політычнага заняпаду Смаленскае зямлі, у другой чвэрці XIII сталецьця, Віцебская і Полацкая землі сталі незалежнымі адна ад другое і экономічна і політычна.
22 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Тэрыторыяльнае адзінства Полацкае зямлі пачало раскладацца ўжо з пачатку XIII сталецьця. На той час як смаленскі князь Імсьціслаў улажыў умову з немцамі, у 1229 годзе, Віцебская зямля ўжо політычна вылучылася з складу Полацкае зямлі. Віцебскі князь, нароўне з смаленскім і полацкім князьмі, прымаў удзел у ўкладаньні ўмовы 1229 году. Дзякуючы экономічнаму і політычнаму ўзмацненьню Смаленскае зямлі — Полацкая і Віцебская землі падпалі пад фактычны протэкторат Смаленскага князя. Дзякуючы гэтаму самаму зававалася экономічнае адзінства Полацкае і Віцебскае зямель, праз якія праходзіў найважнейшы гандлёвы шлях па Заходняй Дзьвіне да берагоў Балтыцкага мора. З часу экономічнага і політычнага заняпаду Смаленскае зямлі, у другой чвэрці XIII сталецьця, Віцебская і Полацкая землі сталі незалежнымі адна ад другое і экономічна і політычна.
23 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Тэрыторыяльнае адзінства Полацкае зямлі пачало раскладацца ўжо з пачатку XIII сталецьця. На той час як смаленскі князь Імсьціслаў улажыў умову з немцамі, у 1229 годзе, Віцебская зямля ўжо політычна вылучылася з складу Полацкае зямлі. Віцебскі князь, нароўне з смаленскім і полацкім князьмі, прымаў удзел у ўкладаньні ўмовы 1229 году. Дзякуючы экономічнаму і політычнаму ўзмацненьню Смаленскае зямлі — Полацкая і Віцебская землі падпалі пад фактычны протэкторат Смаленскага князя. Дзякуючы гэтаму самаму зававалася экономічнае адзінства Полацкае і Віцебскае зямель, праз якія праходзіў найважнейшы гандлёвы шлях па Заходняй Дзьвіне да берагоў Балтыцкага мора. З часу экономічнага і політычнага заняпаду Смаленскае зямлі, у другой чвэрці XIII сталецьця, Віцебская і Полацкая землі сталі незалежнымі адна ад другое і экономічна і політычна.
24 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Гадоў таму капы са дзьве будзе, як у вёску Дзянісава прыйшла неяк апасьля Зьмітроўскіх Дзядоў, тоўстая старая баба. Сюды-туды пакруцілася па вёсцы і шусь да Прахора ў хату, дый кажа:
— Я ня тутэйшая, але чула аб вашэці, што чалавек добры, і прыйшла папрасіцца на кутніцу. Каштаваць я вам нічога ня буду, яшчэ і вы каля мяне заробіце, калі за мае грошы пракорміце мяне.
Прахор падумаў, парадзіўся з жонкай і прыняў тую невядомую бабу да сябе ў хату.
Баба адразу дала Прахору сотню рублёў „на руку“. Прахор дачакаўся да вечара, рады пайшоў спаць.
На другі дзень, устаўшы, садзіцца сям’я сьнедаць; калі хопяцца, ажно з чатырох булак хлеба, што былі ў істопцы, і паміну няма. Гэтак сама ня ведама куды счэзьлі са два сыры і цэлы кумпяк сьвініны. У хаце, ведама, гоман узьняўся, бо ўсе думалі, што ноччу злодзей улез у істопку. Ажно тут будзіцца новапрынятая кутніца і кажа:
— Супакойся, гаспадару, гэта я ўночы вячэрала. — Паварушалася да сьцяны і захрапла.
25 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Гадоў таму капы са дзьве будзе, як у вёску Дзянісава прыйшла неяк апасьля Зьмітроўскіх Дзядоў, тоўстая старая баба. Сюды-туды пакруцілася па вёсцы і шусь да Прахора ў хату, дый кажа:
— Я ня тутэйшая, але чула аб вашэці, што чалавек добры, і прыйшла папрасіцца на кутніцу. Каштаваць я вам нічога ня буду, яшчэ і вы каля мяне заробіце, калі за мае грошы пракорміце мяне.
Прахор падумаў, парадзіўся з жонкай і прыняў тую невядомую бабу да сябе ў хату.
Баба адразу дала Прахору сотню рублёў „на руку“. Прахор дачакаўся да вечара, рады пайшоў спаць.
На другі дзень, устаўшы, садзіцца сям’я сьнедаць; калі хопяцца, ажно з чатырох булак хлеба, што былі ў істопцы, і паміну няма. Гэтак сама ня ведама куды счэзьлі са два сыры і цэлы кумпяк сьвініны. У хаце, ведама, гоман узьняўся, бо ўсе думалі, што ноччу злодзей улез у істопку. Ажно тут будзіцца новапрынятая кутніца і кажа:
— Супакойся, гаспадару, гэта я ўночы вячэрала. — Паварушалася да сьцяны і захрапла.
26 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Гадоў таму капы са дзьве будзе, як у вёску Дзянісава прыйшла неяк апасьля Зьмітроўскіх Дзядоў, тоўстая старая баба. Сюды-туды пакруцілася па вёсцы і шусь да Прахора ў хату, дый кажа:
— Я ня тутэйшая, але чула аб вашэці, што чалавек добры, і прыйшла папрасіцца на кутніцу. Каштаваць я вам нічога ня буду, яшчэ і вы каля мяне заробіце, калі за мае грошы пракорміце мяне.
Прахор падумаў, парадзіўся з жонкай і прыняў тую невядомую бабу да сябе ў хату.
Баба адразу дала Прахору сотню рублёў „на руку“. Прахор дачакаўся да вечара, рады пайшоў спаць.
На другі дзень, устаўшы, садзіцца сям’я сьнедаць; калі хопяцца, ажно з чатырох булак хлеба, што былі ў істопцы, і паміну няма. Гэтак сама ня ведама куды счэзьлі са два сыры і цэлы кумпяк сьвініны. У хаце, ведама, гоман узьняўся, бо ўсе думалі, што ноччу злодзей улез у істопку. Ажно тут будзіцца новапрынятая кутніца і кажа:
— Супакойся, гаспадару, гэта я ўночы вячэрала. — Паварушалася да сьцяны і захрапла.
27 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Гадоў таму капы са дзьве будзе, як у вёску Дзянісава прыйшла неяк апасьля Зьмітроўскіх Дзядоў, тоўстая старая баба. Сюды-туды пакруцілася па вёсцы і шусь да Прахора ў хату, дый кажа:
— Я ня тутэйшая, але чула аб вашэці, што чалавек добры, і прыйшла папрасіцца на кутніцу. Каштаваць я вам нічога ня буду, яшчэ і вы каля мяне заробіце, калі за мае грошы пракорміце мяне.
Прахор падумаў, парадзіўся з жонкай і прыняў тую невядомую бабу да сябе ў хату.
Баба адразу дала Прахору сотню рублёў „на руку“. Прахор дачакаўся да вечара, рады пайшоў спаць.
На другі дзень, устаўшы, садзіцца сям’я сьнедаць; калі хопяцца, ажно з чатырох булак хлеба, што былі ў істопцы, і паміну няма. Гэтак сама ня ведама куды счэзьлі са два сыры і цэлы кумпяк сьвініны. У хаце, ведама, гоман узьняўся, бо ўсе думалі, што ноччу злодзей улез у істопку. Ажно тут будзіцца новапрынятая кутніца і кажа:
— Супакойся, гаспадару, гэта я ўночы вячэрала. — Паварушалася да сьцяны і захрапла.
28 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
Гадоў таму капы са дзьве будзе, як у вёску Дзянісава прыйшла неяк апасьля Зьмітроўскіх Дзядоў, тоўстая старая баба. Сюды-туды пакруцілася па вёсцы і шусь да Прахора ў хату, дый кажа:
— Я ня тутэйшая, але чула аб вашэці, што чалавек добры, і прыйшла папрасіцца на кутніцу. Каштаваць я вам нічога ня буду, яшчэ і вы каля мяне заробіце, калі за мае грошы пракорміце мяне.
Прахор падумаў, парадзіўся з жонкай і прыняў тую невядомую бабу да сябе ў хату.
Баба адразу дала Прахору сотню рублёў „на руку“. Прахор дачакаўся да вечара, рады пайшоў спаць.
На другі дзень, устаўшы, садзіцца сям’я сьнедаць; калі хопяцца, ажно з чатырох булак хлеба, што былі ў істопцы, і паміну няма. Гэтак сама ня ведама куды счэзьлі са два сыры і цэлы кумпяк сьвініны. У хаце, ведама, гоман узьняўся, бо ўсе думалі, што ноччу злодзей улез у істопку. Ажно тут будзіцца новапрынятая кутніца і кажа:
— Супакойся, гаспадару, гэта я ўночы вячэрала. — Паварушалася да сьцяны і захрапла.
29 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A1%D0%B0%D0%BC%D1%83%D1%96%D0%BB_%D0%9F%D0%BB%D0%B0%D1%9E%D0%BD%D1%96%D0%BA_(%D0%97%D1%8C%D0%BC%D1%96%D1%82%D1%80%D0%BE%D0%BA_%D0%91%D1%8F%D0%B4%D1%83%D0%BB%D1%8F)_(1920-29).jpg)
— Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — гаварыла Мікіціха з крыўдай у голасе да свайго васьмігадовага сынка Сьцяпана, — табе ў галаве цацачкі, конікі, чалавечкі, сабачкі, дрэўцы й іншыя трасцы. Апрача гэтага безгалоў’я, нічога ведаць ня хочаш. Няма ведама, як твой тата гаротны тамака на вайне, ці жыў яшчэ, ці здароў, а ты ў хаце дурнотамі бавішся. Лепей трушанкі для Падласай натрос-бы ці саломы ў хляве падсьцяліў-бы, а то кароўка бедная стаіць у гнаі, як у сажалцы ўсё роўна. Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — кончыла, жаласьліва Мікіціха свае прычытаньні. Але ўбачыўшы, што ўсё роўна нічога не памагае, бо Сьцяпан не перастае пэцкацца вугольчыкамі, цяжка ўздыхнула і зноў узялася за сваю працу.
Мікатава сям‘я была самая бедная ў вёсцы Запушніках. Хатка яго была хоць новенькая, бо Мікіта нядаўна яе збудаваў, але, як пашоў на вайну, дык і пакінуў яе недакончанай: без падлогі й без паловы даху. Узімку Мікіціха вельмі нацярпелася холаду, але яе адзіны сынок, Сьцяпан, нічога ня дбаў. Ён увесь час займаўся й займаецца сваёй пэцканінай, дзеля якой нямала нацярпеўся ўжо за сваё кароткае жыцьцё.
30 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
— Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — гаварыла Мікіціха з крыўдай у голасе да свайго васьмігадовага сынка Сьцяпана, — табе ў галаве цацачкі, конікі, чалавечкі, сабачкі, дрэўцы й іншыя трасцы. Апрача гэтага безгалоў’я, нічога ведаць ня хочаш. Няма ведама, як твой тата гаротны тамака на вайне, ці жыў яшчэ, ці здароў, а ты ў хаце дурнотамі бавішся. Лепей трушанкі для Падласай натрос-бы ці саломы ў хляве падсьцяліў-бы, а то кароўка бедная стаіць у гнаі, як у сажалцы ўсё роўна. Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — кончыла, жаласьліва Мікіціха свае прычытаньні. Але ўбачыўшы, што ўсё роўна нічога не памагае, бо Сьцяпан не перастае пэцкацца вугольчыкамі, цяжка ўздыхнула і зноў узялася за сваю працу.
Мікатава сям‘я была самая бедная ў вёсцы Запушніках. Хатка яго была хоць новенькая, бо Мікіта нядаўна яе збудаваў, але, як пашоў на вайну, дык і пакінуў яе недакончанай: без падлогі й без паловы даху. Узімку Мікіціха вельмі нацярпелася холаду, але яе адзіны сынок, Сьцяпан, нічога ня дбаў. Ён увесь час займаўся й займаецца сваёй пэцканінай, дзеля якой нямала нацярпеўся ўжо за сваё кароткае жыцьцё.
31 кастрычніка (!)
Прапануем да спампаваньня!
— Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — гаварыла Мікіціха з крыўдай у голасе да свайго васьмігадовага сынка Сьцяпана, — табе ў галаве цацачкі, конікі, чалавечкі, сабачкі, дрэўцы й іншыя трасцы. Апрача гэтага безгалоў’я, нічога ведаць ня хочаш. Няма ведама, як твой тата гаротны тамака на вайне, ці жыў яшчэ, ці здароў, а ты ў хаце дурнотамі бавішся. Лепей трушанкі для Падласай натрос-бы ці саломы ў хляве падсьцяліў-бы, а то кароўка бедная стаіць у гнаі, як у сажалцы ўсё роўна. Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — кончыла, жаласьліва Мікіціха свае прычытаньні. Але ўбачыўшы, што ўсё роўна нічога не памагае, бо Сьцяпан не перастае пэцкацца вугольчыкамі, цяжка ўздыхнула і зноў узялася за сваю працу.
Мікатава сям‘я была самая бедная ў вёсцы Запушніках. Хатка яго была хоць новенькая, бо Мікіта нядаўна яе збудаваў, але, як пашоў на вайну, дык і пакінуў яе недакончанай: без падлогі й без паловы даху. Узімку Мікіціха вельмі нацярпелася холаду, але яе адзіны сынок, Сьцяпан, нічога ня дбаў. Ён увесь час займаўся й займаецца сваёй пэцканінай, дзеля якой нямала нацярпеўся ўжо за сваё кароткае жыцьцё.