Вікікрыніцы : Проза сёння/травень

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

2 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

3 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

4 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

5 траўня

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

6 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

7 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

8 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

9 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

10 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Рыцар майго расказу называўся Бартэк Словік, але таму што ён меў звычай вытрашчаць вочы, калі з ім гаварылі, дык суседзі празывалі яго Бартэкам зіграстым. З салаўём ён меў надта няшмат супольнага, але затое за свае разумовыя здольнасьці і, ў поўным сэнсе слова, гомэрычную наіўнасьць адтрымаў прозьвішча: Дурны Бартэк. Гэтае апошняе прозьвішча было самым популярным, і напэўна яно толькі адно перайдзе ў гісторыю, хаця ў Бартэка было яшчэ і чацьвёртае — казённае. Дзеля таго, што польскія словы człowiek (чалавек) і słowik (салавей) ня робяць для нямецкага вуха ніякае розьніцы, а немцы любяць, у імя цывілізацыі, перакладаць барбарскія славянскія прозьвішчы на болей культурную мову, дык падчас ваеннае перапісі паміж Бартэкам і нямецкім афіцэрам адбылася гэткая размова:

— Як цябе завуць? — спытаўся афіцэр у Бартэка.

— Словік.

— Szloik? Ach ia. Gut.

І афіцэр напісаў „Mensch“.

(Чытаць далей…)

11 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

12 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

13 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

14 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

15 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

16 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

17 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

18 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

19 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

20 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

21 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

22 траўня

Прапануем да спампаваньня!

Паперы гэтыя далі мне апублікаваць. Таму я пачну з таго, што напомню людзям пра сумную гібель параходу „Стратфорд“. Ён год таму як паплыў у падарож з акіянаграфічнымі мэтамі — для вывучэньня жыцьця морскіх глыбінь. Экспэдыцыя гэта была організавана доктарам Маракотам, вядомым аўтарам „Нібыкаралевых формацый“ і „Морфолёгіі лускаватых“.

Разам з доктарам Маракотам быў містэр Сайрэс Хэдлей, асыстэнт Зоолёгічнага Кэмбрыцкага Інстытуту ў штаце Масачузэт. Капітан Хові, спрактыкаваны мораплаўца, кіраваў караблём; экіпаж-жа складала 23 чалавекі, разам з амэрыканцам мэханікам з Мэрыбанцкіх заводаў у Філадэльфіі.

(Чытаць далей…)

23 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

24 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

25 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

26 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

27 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

28 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

29 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

30 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!

Наглядѣуся я, братцы, на гульню… Во гульня! Гэта гульня не тое, што съ кочергой у перетяжки. Ты, знацца, къ себѣ тягнишь, а я къ себѣ тягну, а больши ничего… Гэта не гульня-а!

Коли я видіу? А вотъ, якъ у губерню на счетъ Авласа ходіу. Якъ ина завецца?.. Ай, трудно успомнить… Вотъ на языкѣ ворочаицца… Били… били… Хварѣй ее голова — не вспомню. Ну, ладно. Иду ета я по вулицѣ… Гдѣ постою, гдѣ погляжу. За одинъ вуголъ зашеу, за другій, къ бѣлой каменицѣ повернуу и стою. Тады — зиръ коло боку, ажъ черезъ вокны видны мальцы настоящіи, съ благородныхъ пановъ. И у каждаго кій у рукахъ. Я притуліуся, а голову уверхъ просунуу и усе вижу. Посередъ хаты большій зеленый столь на ногахъ, вотъ якъ, примѣромъ, палати. На столѣ яблоки блискучіи, ти то, можа, такъ съ чего-нибудь зроблены. Мальцы кіями по тыхъ яблокахъ то оттуль, то отсюль, а нѣкоторыи налегають пузомъ, во гэдакъ, а другіи ноги — ва гэдак, бокомъ на столъ… И мукой пальцы обсыпають, штобъ кій ходіу… Ну и жарить по яблоку, а яблокъ летить—летить, якъ маланья, да у берегъ—лопъ!! Отскочить, а енъ опять наляжить, ноги до стѣны оттопырить, тады мѣтить-мѣтить и — ляпъ, а яблокъ жигъ у вуголъ! А мальцы, што кругомъ ходють, носы повѣсивши, го-го-го!!

(Чытаць далей…)

31 траўня (!)

Прапануем да спампаваньня!